Vogelvlucht
NOOT: Deze post was afgeschreven voor deze post, maar vanwege logistieke problemen is die eerste live gegaan. Achja.
Zo.
Ik ben weer thuis.
Nadat ik thuis was.
Toch een vreemd gevoel.
Er is zo ontzettend veel gebeurd de afgelopen paar weken dat ik wel 10 blog posts kan schrijven. Dat gaat niet gebeuren, maar ik zal het wel even kort samenvatten.
De maandag nadat ik terug gekomen ben vanuit Taiwan heb ik voor het eerst Clank Legacy gespeeld. Dit is een bordspel dat je met maximaal 4 mensen kan spelen, waarbij het de bedoeling is dat je het spel 10x speelt. Je moet in elk spel je eigen deck maken met de kaarten die beschikbaar zijn, en elke keer dat je speelt komen er permanent nieuwe kaarten en nieuwe regels beschikbaar, verscheur je bepaalde kaarten, plak je stickers op kaarten en het speelbord en schrijf je allerlei rare dingen op de kaarten en het speelbord. Het is erg leuk! Ik kijk elke er elke week naar uit om het te spelen.
Afgelopen maandag (7 april) hebben we de 4e sessie achter de rug, en de overige 6 zijn al ingepland.
24 february ben ik met mensen van mijn bordspellencluppie op een soort excursie naar Nara geweest. Dit was een volledig verzorgd dagje met vervoer, eten, en activiteiten. Leuk! Maar het was wel een beetje prijzig (30.000yen, zo’n 180 euro).
We hebben een soort puzzeltochtje gedaan, zijn bij een sakebrouwerij geweest, hebben zelf sushi leren maken, en hebben lekker gegeten bij een restaurant van een gepensioneerde sumoworstelaar. Leuk dagje! Het heeft zelfs nog gesneeuwd, wat nog meer sfeer toevoegde!
Op 5 maart ben ik samen met mijn nieuwe baas Koji-san naar het immigratiebureau geweest om het benodigde papiertje aan te vragen dat nodig is om het benodigde papiertje te krijgen. Om 9 uur ‘s ochtends stonden we in een lange rij wachtende mensen. Hoewel het eventjes licht stressen was, verliep het proces vlekkeloos, en de aanvraag was gedaan.
Een probleem was dat dit papiertje, het ‘Certificate of Eligibility’, een verwerktijd zou hebben van ergens tussen de 1 en 3 maanden. Dit was problematisch, want mijn Working Holiday visum zou over 2,5 maanden verlopen. Mocht het Certificate na die 2,5 maanden binnengekomen zijn, dan zou ik eerst terug naar Nederland moeten gaan om het visum aan te vragen. Dat was ongewenst, dus we hebben gelijk ook een versnelling aangevraagd van het CoE. Nu was het slechts een kwestie van wachten..
Ondertussen was een drietal van mijn vrienden op vakantie in Japan, en die kwamen enkele dagen later in Osaka aan om (onder andere) met mij te chillen voordat ze verder zouden trekken! Shoutouts naar Bas, Dirk en Koen! Het was erg gezellig ✌️
Toen het drietal verder was getrokken besloot ik om terug te gaan naar Nederland voor vakantie! Als ik eenmaal zou beginnen met werken zou ik namelijk zeker geen tijd meer hebben voor een vakantietje naar mijn thuisland. Ik had nog zo’n ~2,5 weken voor ik zou beginnen met mijn nieuwe baan in Japan, dus voldoende tijd om al mijn vrienden en familie te zien!
En dat heb ik dan ook precies gedaan. In die 2,5 week heb ik bijna al mijn vrienden weten op te zoeken om een biertje mee te drinken. Daarnaast heb ik heerlijk genoten van het brood, het broodbeleg, de kaas, de snoepjes, de portiegrootes en het gemak van het wonen onder moedersch vleugel.
Op 29 maart om 20:00 uur ben ik weer vertrokken uit Nederland, terug naar Osaka, wederom via Shanghai. Wegens het tijdsverschil kwam ik de volgende dag rond 18:00 aan. Hierna had ik welgeteld 1 hele dag om de jet lag van me af te schudden, mijn koffers uit te pakken, en me klaar te stomen voor mijn eerste werkdag!
Op 1 april was het zover. Ik kreeg de instructie om naar het gebouw te gaan waar ik ook mijn “sollicitatiegesprek” had, en daar wachtte ik geduldig op Koji-san. Na een kort praatje met de leraren die daar waren kwam Koji-san me ophalen om me naar het andere gebouw te brengen. Een kleine 15 minuten lopen vanaf het station is het, denk ik. Het klaslokaal was wit. en kaal. Daar moesten de kinderen en wij natuurlijk verandering in brengen.
Mijn collega’s waren er al, en de kinderen evenals. Een clubje van een stuk of ~22 kinderen. De leraren waren met z’n vijven, 2 Amerikanen, een Canadees, een mede-Nederlander, en een half Japanse/Pakistaanse. Er waren nog geen lessen bezig. Blijkbaar was school voor de kinderen nog niet eens begonnen, dus dan hoefden ze ook nog niet bij ons lessen te volgen. In feite waren we tijdelijk een veredelde buitenschoolse opvang, waar de kinderen vrij mogen spelen. Voor ons leraren was het de prioriteit om de namen van de kinderen te leren. Dit bleek moeilijker te zijn dan ik had voorspeld! Japanse namen blijven toch niet zo goed plakken op mijn Westerse brein, en de kinderen lijken soms best wel op elkaar.. (Ik begin er aardig aan te wennen ondertussen, gelukkig)
De volgende dagen waren niet heel anders. Omdat ik het sneu vond voor de kinderen dat er vrijwel niks te knippen of plakken was in dat pand had ik uit eigen zak wat papier en ander knutselspul gekocht. Dit werd erg gewaardeerd door de kinderen, en ik heb al menig knutselwerkjes met de kids gemaakt.
Het was al vrij gauw duidelijk dat ik de ‘gekke’ leraar zou zijn. Mijn collega’s zijn allemaal vrij rustig en professioneel, terwijl ik juist lol wil hebben met de kinderen. Als gevolg hiervan heb ik regelmatig meerdere kinderen aan mijn armen en/of benen en/of rug hangen. Vind ik niet erg, hoor! Leuk, juist. Al heb ik wel een beetje spijt dat ik gestopt ben met de sportschool.. Desondanks heb ik de kinderen redelijk onder de duim, denk ik.
Volgende week (14 april) beginnen de lessen. Eens kijken hoe dat gaat.
In het eerste weekend van April ben ik met twee (min of meer) verschillende kluppies vrienden op stap geweest om de bloeiende kersenbloesems te gaan bekijken. Dit is een eeuwenoude Japanse traditie die 花見 (‘hanami’, de tekens voor ‘bloem’ en ‘kijken’) genoemd wordt. Eerst ben ik op zaterdag samen met Yuuki, Aren, Corentin en Chiel naar Yoshino gegaan, een plaatsje in Nara prefectuur waar ze meer dan 1000 kersenbomen hebben! Hoewel het naar mijn gevoel nog net een paar daagjes te vroeg was voor de volledige bloei (満開, ‘mankai’) was het druk zat! Er was genoeg te zien, eten en drinken.
Een klein winkeltje aan de kant van de weg verkocht naast eten en drinken ook allerlei oud-ogende snuisterijen. Hier spotte ik toevallig een klein flesje jenever! Erg geinig om dat hier te zien. Chiel heeft die gekocht voor 200 yen (1,20 euro!!!) als souvenirtje, en ik heb zelf een prachtig, oud-ogend flesje 焼酎 (‘shouchu’, een soort alcohol) gekocht, ook voor 200 yen (1,20 euro!!!!!). Stiekem mijn hoogtepunt van de dag!
Toen we eenmaal terug waren zijn we nog naar onze vaste bordspellencafe geweest om wat te eten en spelen! Geweldige dag!
De volgende dag ben ik naar Kobe gegaan, een stadje ten westen van Osaka. Ik had aangeboden om extra vroeg te komen om de organisator (Kousuke) gezelschap te houden, en om een goed plekje te claimen. Deze hanami zou namelijk meer ‘traditioneel’ zijn: Op een kleedje onder een kersenboom zitten en relaxen en eten en drinken. Het plekje dat Kou had uitgezocht was kortgezegd, crappy. Ik bood aan om een beter plekje te zoeken. Het plekje dat ik had gevonden had ik doorgegeven aan Kou, en ik spoorde hem aan om het even te gaan bekijken. Hij kon het niet vinden, maar vond een ander, nog beter plekje! Vanaf hier vond ik een ander, nog beter plekje!
De rest van de dag sprak aardig voor zich. Eten, drinken, spelletjes, kletsen, en wandelen, het was echt een prachtige lentedag.
Zo. Nu zijn we weer helemaal bij.
Vanaf hier zal ik proberen om wat vaker, wat kleinere posts te schrijven. Ga stiekem uit van wat minder foto’s, want ik kan doordeweeks niet zoveel meer doen nu ik elke dag moet werken. Hoe dan ook, ik hoop dat deze post naar wens was, en ik zie jullie allemaal weer bij de volgende post!
