Ik ben nu iets langer dan een maand terug in Japan, en het leven gaat rustig zijn gangetje.

Ik werk dagelijks op de school, en begin langzaam te wennen aan het leraar-zijn. Ik geef wiskunde, en het is nog wel eens uitdagend om dat interessant te maken voor de kinderen. Afgelopen vrijdag heb ik een kind uit te klas gezet omdat hij aan het storen was, en de laatste druppel was toen hij “退屈“ (‘taikutsu’, “saai”, “ik verveel me”) zei. Japans spreken is niet toegestaan, dus dat was mooi een extra excuus om het er uit te doen. Maar het was tegelijk wel een beetje een signaal voor mezelf. Misschien zijn mijn lessen wel saai. Het blijven natuurlijk wel kinderen, en ik vond wiskunde ook niet interessant als jongetje. Droge nummers kauwen; bah.
Misschien is het tijd om eens na te denken over mijn lesstof, en hoe ik het interessanter kan maken.

Sinds de 24e werk ik ook weer bij Innobrix in Nederland, mijn werkgever voor ik naar Japan vertrok. Ik werk natuurlijk 100% remote, want op en neer reizen is niet te doen. Dat is voor mij een eerste, maar ook voor hen. Alhoewel,, misschien niet helemaal een eerste voor ons beide, we hebben er in de pandemie ook wel mee te maken gehad.
Maar dit is toch anders! Er is een 7 uur tijdsverschil, wat inhoudt dat we zo goed als niet samen kunnen werken en communicatie loopt ruwweg een dag achter. Omdat ik ‘s middags als Engels leraar werk (hun ochtend), en ik ‘s avonds geen zin heb om te gaan werken (hun middag) is de communicatie dus lastig. Desalniettemin gaat het redelijk. Het voelt een beetje alsof ik in een stel oude schoenen stap; even wennen weer, maar toch bekend/vertrouwd.

Verder gebeuren er weinig “spannende” dingen.

Ik heb een kast gekocht! Hoog genoeg om boven mijn bureau geplaatst te worden, en breed genoeg om al mijn Miku figuurtjes van een zitplaatsje te voorzien! 😆 Kan ik ze eindelijk naast mijn bed weghalen. Ik heb nog geen grote plannen met de overige ruimte op deze kast, maar ik heb een donkerbruin vermoeden dat hij langzaam vol zal gaan lopen met allerlei andere figuren… ‘t is niet anders! 🤷‍♂️😝

Het weer is hier overigens heerlijk op het moment! Het is de perfecte mix tussen warm en koud. Het zonnetje is lekker warm, en de bries is lekker fris. April en mei zijn zeker weten de beste maanden in Japan. De wandeling naar mijn werk toe vanaf het station is wel lang, en zonder schaduw. Het is nu soms al best warm in de zon, ik ben er bang voor hoe het gaat zijn in de zomer. Ik denk dat ik een parapluutje aan schaf om me tegen de brandende zomerzon te beschermen.

Wel een hoogtepuntje: Ik heb mijn nieuwe residence card opgehaald! 7 dagen voor mijn Working Holiday visum zou verlopen. Ik kan nu officieel nog (minstens) een jaar blijven.
Wel een rare gedachte.. ik woon nu al bijna een jaar in Japan. Ik ben vorig jaar op 15 mei vertrokken. Er is zo ontzettend veel gebeurd in dat jaar, dat verdient zijn eigen post ;)

Voor nu slechts een korte update.

Tot de volgende keer!

Gangetje

Vogelvlucht